Bir Kendi

Bir kadın haykırıyor gecenin içine

Bir kadın haykırıyor rüyanın içinde

Sanki önceden esmiş gibi

Önceden sezmiş gibi sanki

Olacakları ve olanları

Labirentler içinde.

Çiçekler,

Göğsünde tuğlaların

Hüzünlü bir renk katıyor

Ona fantazyalar bağışlayan

Monokrom yollarına.

Duymuyor haykıranlar kendini

Kendiyse, hiçbiri

Rüyanın içinde.

Hep etrafındaki et bedenlerden yükseliyor

Kulaklarını dolduran sesler

Duymuyor sayıklayan kendini.

Tabelalardan iyi okuduğu

Suratlardan alıyor tüm sezilerini

Ama bir kadın haykırıyor gecenin içine

Bir kadın sayıklıyor rüyanın içinde

Belki bir kadın, belki bir adam

Hepsi insan kör nihayetinde.

Sonra bu insan bırakıyor haykırmayı,

Sayıklamayı

Bulanıklaşıyor et bedenler görünürde

Yoğunlaşıyor sesler.

O insan, duruyor

Durduğu yerde duruyor, olduğu halde.

Sihrini kaybediyor birden, gerçeği yakalıyor;

Bileğinden.

Sımsıkı kavrıyor, bütün kuvvetiyle.

Hırsıyla, uyuyan içinde

Gülmüyor, ağlamıyor artık, haykırmıyor

Bir ana dalar gibi dalıyor

Varlığıyla yekpare olup, oluverip.

Bir ruh haykırıyor;

Belki doğumundan da önce

Onca vakit, doğumundan o güne

O insan duruveriyor avcundakiyle

Yalnızca o an doluyor kulaklarına

Kendi.