Bir kadın haykırıyor gecenin içine
Bir kadın haykırıyor rüyanın içinde
Sanki önceden esmiş gibi
Önceden sezmiş gibi sanki
Olacakları ve olanları
Labirentler içinde.
Çiçekler,
Göğsünde tuğlaların
Hüzünlü bir renk katıyor
Ona fantazyalar bağışlayan
Monokrom yollarına.
Duymuyor haykıranlar kendini
Kendiyse, hiçbiri
Rüyanın içinde.
Hep etrafındaki et bedenlerden yükseliyor
Kulaklarını dolduran sesler
Duymuyor sayıklayan kendini.
Tabelalardan iyi okuduÄŸu
Suratlardan alıyor tüm sezilerini
Ama bir kadın haykırıyor gecenin içine
Bir kadın sayıklıyor rüyanın içinde
Belki bir kadın, belki bir adam
Hepsi insan kör nihayetinde.
Sonra bu insan bırakıyor haykırmayı,
Sayıklamayı
Bulanıklaşıyor et bedenler görünürde
Yoğunlaşıyor sesler.
O insan, duruyor
DurduÄŸu yerde duruyor, olduÄŸu halde.
Sihrini kaybediyor birden, gerçeği yakalıyor;
BileÄŸinden.
Sımsıkı kavrıyor, bütün kuvvetiyle.
Hırsıyla, uyuyan içinde
Gülmüyor, ağlamıyor artık, haykırmıyor
Bir ana dalar gibi dalıyor
Varlığıyla yekpare olup, oluverip.
Bir ruh haykırıyor;
Belki doğumundan da önce
Onca vakit, doğumundan o güne
O insan duruveriyor avcundakiyle
Yalnızca o an doluyor kulaklarına
Kendi.